Felix Sohie bouwde de eerste druivenserre in 1865 te Hoeilaart. De gebroeders Danhieux volgden zijn voorbeeld in 1878 te Overijse. Deze druiventeelt onder glas breidde zich steeds verder uit zodat enkele tientallen jaren later 4500 gezinnen van een ruim inkomen konden genieten dankzij de verkoop van tafeldruiven afkomstig uit zo’n 35.000 serren.

Augustinus Luppens (1847-1920) was herbergier in Jezus-Eik, maar had ook enkele druivenserren in eigendom die later werden bewerkt door zijn zoon Guillaume (1880-1933) en nadien door zijn kleinzoon Raymond (1915-1999).
Sinds 1934 werkte Raymond Luppens ook bij de wijnfabriek “Vieille Méthode Champenoise” in Etterbeek, waar hij sinds 1940 de volmacht kreeg om de zaak te beheren.
Door de oorlogssituatie kon er geen alcoholische drank worden ingevoerd en werden heel wat druiven uit Overijse-Hoeilaart aangekocht om te verwerken tot wijn.

In 1955 wordt Raymond Luppens voorzitter van de coöperatieve
vennootschap ISCA die de marktoverschotten in de druivenstreek
verder zal verwerken tot druivensap, wijn en schuimwijn.

Op 3 oktober 1978 werd de coöperatieve vennootschap ISCA failliet verklaard. Raymond Luppens, die in 1955 medestichter was van dit bedrijf, nam samen met zijn zonen Flup en Pips het initiatief om de werkzaamheden van Isca verder te zetten. Pips Luppens werkte reeds 5 jaar bij ISCA en had eveneens de opleiding wijnkennis beëindigd in de Hotelschool COOVI te Anderlecht.

Bij de uitverkoop van de inboedel van ISCA in november 1978, werd door de familie Luppens heel wat materiaal opgekocht. Tientallen houten vaten van 600 tot 6000 liter, machines, champagnepupiters, en zo’n dertigduizend liter wijn werden met tractor en boerenkar naar Jezus-Eik verhuisd en in de druivenserres opgeslagen.
Pips vond snel werk bij een wijnhandelaar te Brussel en hield zich na de werkuren bezig in de garage van het woonhuis dat ondertussen was omgebouwd tot een wijnmakersatelier. Hier werden de eerste Soniënwijnen en aperitieven op fles getrokken.
Er werden eveneens wijnen ingevoerd en verkocht aan particulieren en plaatselijke horecazaken.
Flup Luppens, ook deeltijds werknemer bij Isca, bewerkte sinds een paar jaar het ouderlijk serrebedrijf en besloot tot renovatie ervan over te gaan.

In april 1979 werd aangevangen met het uitgraven van de wijnkelder. De bouw en inrichting gebeurde met “eigen handen” en met hulp van familie en vrienden. Net voor de druivenfeesten van 1979 kon het bedrijf worden opengesteld voor de eerste bezoekers.
In 1981 werd op deze wijnkelder een winkel en ontvangstruimte gebouwd. Vanaf dan werkte Pips nog halftime bij de Brusselse wijnhandelaar en vanaf april 1982 zette hij zich volledig in voor zijn eigen bedrijf.
De specialiteit van het huis werd de schuimwijn, bereid zoals in de Champagnestreek, maar wel nog volledig ambachtelijk.

Intussen werd heel wat geïnvesteerd door de aankoop van nieuw materiaal zoals wijnpersen, afvulmachine, filterapparaat, stopmachine en roestvrije citernes. Deze vernieuwingen droegen bij tot constante kwaliteitsverbetering, dit echter zonder het ambachtelijk karakter te verloochenen.

Het druivenbedrijf Soniën werd gedurende vier generaties uitgebaat. Vanaf 1978 worden de zestien bestaande serres één voor één gerenoveerd, vaak met materialen opgekocht bij uitstervende bedrijven. De grote vernieuwing komt echter in 1992 wanneer de zestien serres worden omgebouwd tot een moderne warenhuisserre. In 1996 komt er een nieuwe stookinstallatie, conform aan de milieuwetgeving en eind 2000 zorgt een computerinstallatie voor een perfecte klimaatregeling.

Ondertussen wordt steeds gestreefd naar een natuurlijke teeltwijze. Vanaf 2000 wordt de stap gezet naar de bio-teelt zodat de druiven volgens de strengste normen in tuinbouw verzorgd moeten worden. Na drie jaar “in omschakeling” worden vanaf 2003 de “ Soniëndruiven” als enige in de druivenstreek verkocht met het biogarantielabel.

Na de druivenoogst van 2019 besloot Flup Luppens, gezien zijn pensioennleeftijd, een punt te zetten achter zijn loopbaan als druiventeler.